2 Mayıs 2012
Doğuşun…
Sevgili oğlum;
Sana bu satırları yazarken sen henüz dünyaya gelmemiştin. Şuan hastane koridorunda doğuşunu bekliyorum…
Benim için koridor titriyor heyecandan. Bilmem kaç şiddetinde bir depremi yaşıyordum tek başıma. Karşımda oturan dört kadın var henüz anlamadığım bir sebepten ötürü ağlaşıyorlar redirected here. Biraz sonra öğreniyorum ki babaları ölmek üzere…
Çocuklar doğuyor, babalar gülüyordu…
Çocuklar doğuyor, babalar ölüyordu…
En büyük sosyal tezat buluşmasıydı belki de hastane koridorları… Hele ameliyathane kapıları yok mu!
Sevincin de acının da insanlara has olduğu gerçeğini yüzümüze yüzümüze çarpıyordu…
Mehmedim! Sen doğuyordun…
Bekliyordum…
Bekliyordum…
Bekliyordum…
içimdeki hissi tarif etmem zorlaşıyor çünkü seni görmem yaklaştıkça ne düşüneceğimi dahi bilmiyorum…
Bekledikçe korku da karışıyordu ümide…
Bekledikçe ağlamaklı oluyordu her yanım!
Saniyeler saat oluyor, dakikalar geçmek nedir bilmiyordu!
Doğmaktan vazgeçmiştin sanki…
Aklıma Cemil Meriç’in bir cümlesi geliyordu;
“kitap bitmeden para vermiyordu yayıncı, kitap bitmek bilmiyordu…”
Saat: 17:16
Ve doğuyordun…
Ne hissedeceğimi bilmiyorum hem sesim de kısıldı.
Karşıdaki kadınlar hala ağlıyordu sen ise sessizce gözlerini açmaya çalışıyordun…
Doğumun müjdesi de, ölümün korkusu da aynı koridorda yankılanıyordu…
Bir cevap yazın